اوایل دههٔ 80 برخی ویراستاران فرهنگی روزنامه‌ها و مجله‌ها دعوت می‌کردند دربارهٔ ”مکتب تبریز“ نظر بدهم.  می‌گفتم نمی‌دانم چیست و نظری ندارم.  یا می‌خواستند متنهای مربوط به آن را بخوانم و در جمعهای دانشجویی حرف بزنم.  می‌گفتم توجه به نظریه‌‌های الکی برایم در اولویت نیست؛ مکتب فرانکفورت برای بحثهای عالمانه کفایت می‌کند و

334 تن از اهالی تئاتر، فرهنگ و هنر آذربایجان در اعتراض به دیدگاه‌های نژادپرستانه و تفرقه‌افکنانه قطب‌الدین صادقی، بیانه‌ای را خطاب به مقامات مختلف کشور صادر و از نهادها، شخصیت‌ها و رسانه‌ها خواسته‌اند با پیگیری و بررسی دقیق ابعاد این توهین آشکار، نسبت به محکومیت این عمل و برخورد درخور و متناسب با آن، اقدام مقتضی به عمل آورند.در این

مقدمه آرسن نظریان مترجم و پژوهشگر ارمنی اخیرا در سایت اخبار روز یادداشتی در پاسخ به مقاله‌ی محمد حسین یحیایی منتشر کرده است(https://b2n.ir/372947). به هنگام مطالعه یادداشت آقای نظریان، به نظرم رسید که بعضی از داعیه‌های ایشان دارای اعتبار امپریک و تاریخی نیست و صداقتی در صورت‌بندی مسائل به چشم نمی‌خورد. به همین جهت به فکر نوشتن این «ضد

فاشیست‌های وطنی ما به بهانه مدرنیته به جنگ زبان‌های محلی و در نهایت به جنگ زنان می‌روند. با از دست رفتن هویت‌های محلی نقش زن در خانواده به شدت کم‌رنگ می‌شود. ناصر فکوهی: استاد انسان شناسی دانشگاه تهران  در شرایط یک جهان بحرانی، صلح و آرامش اجتماعی مهم‌ترین امتیازاتی هستند که یک جامعه می‌تواند از آن‌ها برخوردار باشد. در این امر شکی

اخیرا خلاصه بازبینی شده سخنرانی ناصر فکوهی، استاد انسان‌شناسی دانشگاه تهران، در جلسه انجمن جامعه‌شناسی ایران، (گروه علمی – تخصصی صلح، 24 آذر 1398، دانشکده علوم اجتماعی دانشگاه تهران) با عنوان «نقش زنان در گفتمان قومیت‌ها برای صلح و انسجام ملی» در سایت عصر ایران منتشر شده است (لینک مقاله در سایت تریبون) . فکوهی با اشاره به اینکه