روزی که نظامیان آمریکائی با عجله ای غیر قابل باور افغانستان را ترک میکردند، جهانیان شاهد صحنه هائی از فرودگاه افغانستان بودند، که دل هر فرد انسان‌دوستی را به درد می آورد. نه افغانها و نه سایر مردمان جهان نمی توانستند باور کنند که آمریکا در معامله ای پنهانی افغانستان را به طالبان واگذار کرده و در یک عقب نشینی ناگهانی که شباهت زیادی به نمایش داشت، در حال تحویل افغانها به طالبان است. افغانهای شهرنشینی که در طول بیست سال حاکمیت دولتهای غربگرا، با سبک زندگی مدرن و آزاد تربیت شده بودند، به ناگهان زیر پای خود را خالی یافتند و برای نجات از حاکمیت فقه طالبانی همگی به فرودگاه هجوم آورده بودند تا بلکه بتوانند با هواپیماهای آمریکایی به دنیای غرب راه یابند. درست است که اکثر آنها کارگزار دولتهای غربگرائی بودند که در بیست سال سلطه آمریکا در افغانستان حاکم بودند، اما همه اتفاقات فرودگاه افغانستان را نمی توان با این استدلال توضیح داد.
رفاه و ثروت کشورهای غربی با اینکه حاصل چندصدسال استعمارگری آنهاست، ولی در کنار آن فرازی از توسعه صنعتی و فرهنگی و حقوقی و علمی را به این کشورها به همراه آورده است که برای انسان شرقی در حد یک رویای شیرین است. متاسفانه مضمری حاکمیتهای استبدادی و تمامیت خواه که در اکثر کشورهای کم توسعه برقرار است، دلزدگی از جامعه خودی و جذابیت جوامع اروپایی را در روان جوامع کم توسعه تشدید میکند. آنجا که ارتجاع و بنیادگرائی مذهبی هم افزون برآن میگردد، علاقه و جذابیت عادی تبدیل به عطش و شهوت وصال با جامعه غرب میشود.
صحنه های ذلالت باری که در فرودگاه افغانستان توسط مردم افغانستان مظلوم آفریده شد را میتوان در چنین کانتکسی معنا یابی کرد.
اینک آنچه که در تهران در استقبال نامعمول از نامدارترین چهره فوتبال اروپائی، آقای رونالدو رخ داده است را با چه تحلیلی میتوان درک کرد؟
آیا غیر از این است که این مردم مظلوم و درمانده، در بیچارگی و ناامیدی از گشودن راهی برای تامین و احقاق حقوق انسانی و شهروندیشان در کشور خود، در جستجوی راهی برای فرار از کشور و پناه بردن به کشورهای غربی هستند؟ خیل چند میلیونی مهاجران ایرانی در کشورهای غربی نمونه بارز این ادعاست. مگر آنکه تمامی کوچیدگان از کشور را خائنان به فرهنگ بومی و وطن بدانیم.
صحنه های دلخراش استقبال از رونالدو در ایران، پنجره شکسته ای است بدرون کاخی که اندرون آن برای مردمانش تفاوتی با زندان ندارد. ناخودآگاه این مردم مظلوم رونالدو را دریچه ای برای تنفس و گریز از زندانی می پندارد که مسئولان کشور برایشان ساخته اند.
۱۴۰۲/۶/۲۷
