بر مبنای گزارش مرکز آمار ایران، شاخص امید به زندگی در سال ۹۵ برای مردان 72.5 سال و برای زنان 75.5 سال بوده است. توزیع امید به زندگی بین استان‌ها در سال ۹۵ نسبت به سال 90 به سمت نابرابری بیشتر حرکت کرده است. در حالی که تفاوت امید به زندگی برای بیشترین و کمترین استان‌ها در سال ۹۰ حدود ۵ سال بوده، این شکاف در سال ۹۵ به حدود ۹ سال افزایش یافته است. بر مبنای این گزارش، میزان امید به زندگی بین مناطق روستایی و شهری متفاوت است. امید به زندگی برای هر دو گروه مردان و زنان شهری بیشتر از امید به زندگی مردان و زنان روستایی بوده است.
در مقیاس استانی هم شواهد حاکی از آن است که شاخص امید به زندگی برای هر دو گروه مردان و زنان شکاف زیادی دارد. در بین استان‌ها البرز بیشترین امید به زندگی را برای هر دو گروه مردان و زنان، اما سیستان و بلوچستان کمترین امید به زندگی را در بین استان‌ها برای هر دو گروه مردان و زنان داشته است. امید به زندگی در سال ۹۵ در این استان برای مردان 65.7 سال و برای زنان 69.2 سال بوده است. به این معنی که فردی که در سال ۹۵ در البرز متولد شده به طور متوسط 8.7 سال بیشتر از فردی که در سیستان و بلوچستان متولد شده، امید به زندگی دارد. در ردیف‌های بالای امید به زندگی بعد از البرز، تهران، مازندران و اصفهان قرار گرفته‌اند. در سال ۹۰ هم استان گیلان با 3/72 سال بیشترین امید به زندگی را داشته است، اما در همین سال کمترین امید به زندگی برای سیستان و بلوچستان با 67.2 سال بوده است. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت در ۵ سال منتهی به سال ۹۵، شرایط اجتماعی و فردی به نحوی رقم خورده که شکاف امید به زندگی بین استان‌ها افزایش یافته و همچنان سیستان و بلوچستان پایین‌ترین امید به زندگی را داشته است.
توزیع رشد امید به زندگی در سال ۹۵ نسبت به سال ۹۰ بین استان‌ها یکسان نبوده است. برخی استان‌ها در این بازه ۵ ساله رشد مثبتی در زمینه امید به زندگی داشته و برخی دیگر هم رشد منفی را تجربه کرده‌اند. امید به زندگی در بین مردان در سمنان در این بازه ۵ ساله با رشد 3.2 سال بیشترین رشد مثبت را تجربه کرده است. بعد از سمنان، تهران و البرز بیشترین رشد امید به زندگی را تجربه کرده‌اند. در طرف مقابل در ۵ سال مذکور امید به زندگی در سیستان و بلوچستان حدود 1.5 سال کاهش داشته است.