گروههای مختلف حاکم در ایران که الان در قدرت هستند، حاضرند به هر امری متوسل شوند تا قدرت را از دست ندهند و هرگز به دنبال وفاق ملی نبوده اند و اپوزیسیون باید رفتاری غیر از این داشته باشد. اما متاسفانه بخش غالب در اپوزیسیون ایران طی سالها کم و بیش این رفتارها را از خود به نمایش گذاشته است.
سیاست وسیله دستیابی به قدرت به هر وسیله نیست. عدم توجه به این امر سبب شده است که مردم رفتار موجود در رژیم را در بخش غالب اپوزیسیون نیز مشاهده کنند. یعنی نیرویی که در مقابل حکومت قرار دارد نیز آنطور که باید و شاید به آزادی و حقوق اهمیت نمی دهد.
به این ترتیب نتیجه میگیریم که ایراد اساسی، در نقطه عزیمت اپوزیسیون یعنی هدف قرار دادن قدرت است. هدف دست یابی به قدرت به هر قیمت، اپوزیسیون را کاملا فلج کرده است. نیروها در مسابقه ای پنهان با یکدیگر برای دستیابی به قدرت باعث اتلاف توان مقابله با رژیم میشوند. این رفتار باعث شده که در میان مردم یک بی اعتمادی نسبت به غالب مدعیان اپوزیسیون بوجود بیاید.
نیروهایی که خود را "اپوزیسیون" مینامند به اصول پایبند نیستند. عدم پایبندی به اصول موجبات بی اعتمادی مردم را فراهم آورده و این به نوبه خود تنها و تنها به سود دیکتاتوری حاکم و رهبری نظام حاضر تمام میشود .
تا زمانی که اپوزیسیون حقوق مدار نشود و به جای قدرت، آزادی را هدف خود قرار ندهد این روال ادامه خواهد داشت. اما اگر گروههای اپوزیسیون نه فقط از منافع گروهی خود بلکه از منافع کلیت انسانها دفاع کنند ، گذشته را به نقد بنشیند و دریابند که استبداد حاضر چگونه شکل گرفته است افق تازه ای به روی خود و جامعه ایران خواهد گشود .
متاسفانه این مشکلات در همه سطوح اپوزیسیون مشاهده میگردد و بر همین مبنا نه تنها هیچ اتحادی بین گروهها و جناههای مختلف اپوزیسیون مشاهده نمی شود بلکه نوعی تفرقه ساختار یافته همراه با نفرت نیز بین گروهها و افراد مشاهده میشود و هر واحد به راحتی دیگر واحدها را قضاوت کرده و بعنوان جاسوس و خائن و ... خطاب قرار میدهد .