به نظر من شعار "هارای هارای من تورکم" در تاریخ ایران ماندگار خواهد شد، به دو دلیل ساده:
۱. متاسفانه عموم هموطنان غیر ترک، از روشنفکر تا عامی برداشتی غیر واقع بینانه و پان ترکی از این شعار دارند. تصور می کنند سر دهندگان این شعار افرادی تجزیه طلب و خائن هستند که احیاناً از کشورهای دیگری هم خط می گیرند.
۲. این شعار برآمده از کنه نسل جدید آذربایجان است. این شعار عکس العملی نمادین به صد سال تحقیر و انکار فرهنگ ترکی آذربایجان است. این شعار آشکارا اعتراض به کسانی است که عملا زبان ترکی را دمل چرکینی در پهنه کشور دانسته اند که باید به مداوای آن پرداخت. این شعار فقط اعتراض به دیگری نیست، انتقادی تند از خود نیز هست.
خیلی متاسفم که این مقایسه را می کنم، ولی هموطن ایرانی از شعاری که احساس سرکوب شده نسلی باسواد را نمایندگی می کند، همان را درک می کند که یک روزنامه واقع در میدان توپخانه تهران از شعار مخالفانش درک می کند. فرقی هم نمی کند این شعار از طرف تروریست بی وطنی مانند مسعود رجوی باشد، یا از طرف مقام ارشدی که در گذشته نظام مطلوب توپخانه را اداره می کرد.
این شعار با دو سرنوشت مواجه خواهد شد که در هر دو حال ماندگار خواهد بود. اگر به همین روال پیش برویم که چنین مباد، نسلهای بعدی خواهند گفت که کاش این فرصت را از دست نمی دادیم و درد آذربایجان را درک می کردیم. و اگر درست فهم شود که چنین باد، چه فرصتهای درخشانی در انتظار ایران عزیز ما خواهد بود...
نسل جدید آذربایجان همانقدر احتمال دارد از هویت کامل ترکی خود بگذرد، که ملا محمد عمر در افغانستان کیش کاتولیک انتخاب کند و هللویا گویان مزامیر داوود بخواند و بگوید روح پاپ ژان پل دوم او را نجات داده و به ملکوت آسمان رهنمون شده است.